Eén van de geselecteerde voorstellingen is ‘The Lover’ van Bára Sigfúsdóttir', een poëtische dansperformance over de complexe verhouding tussen mens en natuur. Evelyne Van Hecke sprak met de IJslandse danseres/choreografe die woont en werkt in Brussel.
Dag Bára. Wat heb je juist onderzocht in The Lover?
Bára Sigfúsdóttir:
“Mijn interesse voor de natuur werd geprikkeld door het huidige discours over klimaatverandering en de manier waarop we tegenwoordig grondstoffen ontginnen. Rond deze thema’s wilde ik aan de slag gaan in The Lover. Ik ontmoette beeldend kunstenares Noémie Goudal en zij zat op een gelijkaardig spoor in haar werk, waardoor het me al gauw duidelijk werd dat we moesten samenwerken. Ik werd vooral geïnspireerd door haar reeks Les Amants, daar komt de titel van mijn voorstelling ook vandaan. The Lover betekent voor mij dat we in onze westerse maatschappij geen langdurige relatie meer hebben met de aarde. Ik maak deze voorstelling niet als propaganda voor hoe het dan wel zou moeten, maar ik hoop dat het mensen aanzet tot nadenken.”
Hoe verliep de samenwerking met Noémie Goudal?
“Wat ik interessant vind aan haar werk, is dat ze installaties maakt die fungeren als alternatieve landschappen. Ze neemt foto’s van de natuur die ze dan vervolgens in haar installaties verwerkt. Noémie had nog nooit aan een scenografie gewerkt. We beslisten om samen met Jeroen Verrecht, van het collectief 88888, het concept waar ik en Noémie op zaten te broeden, uit te werken. Dankzij de samenwerking met ons drieën zijn we erin geslaagd de scenografie vorm te geven zoals ze nu op scène staat.”
De muziek in The Lover is van Borko. Hoe paste hij in dat plaatje?
“Met hem werken is echt fantastisch. We hadden van in het begin een hele duidelijk klik. Borko kwam twee keer in België werken in de repetitieruimte, de rest van de tijd maakte hij de muziek in een studio in IJsland. Hij creëerde een laag die echt complementair was met wat Noémie, Jeroen en ik al hadden gemaakt.”
_w1460_h1000_1.jpg)
Hoe zou je je jezelf omschrijven als danser?
“Ik werk vaak met de isolering van lichaamsdelen en speel graag met duur en herhaling. Ik zoek vooral naar een manier waarop beweging het publiek kan benaderen. Ik probeer transparant te zijn, zodat de toeschouwers meer zien dan enkel beweging en verder kunnen kijken. Ik vergelijk het met kijken door een raam. Als je wil zien wat er aan de andere kant van het raam is, dan moet je door het glas kijken om het te kunnen zien. Mijn lichaam is een raam. Het gaat niet om mij of mijn lichaam, maar wat je erdoor kan zien. Ik probeer mijn lichaam te linken aan de verbeeldingskracht van het publiek.”
Wat wil je dan vertellen met jouw lichaam?
“In The Lover was ik vooral geïnteresseerd in de kwetsbaarheid van een lichaam. Je pols, je armplooi, je nek… ik vind het fascinerend welke kwetsbare kracht ze kunnen uitstralen. In het dagelijkse leven vergeten we soms die kleine details over ons lichaam. Om de aandacht erop te vestigen, werk ik in The Lover met de isolering van deze lichaamsdelen.”
Hedendaagse dans heeft de reputatie ontoegankelijk te zijn voor het grote publiek. Je hebt best een zware thematiek in jouw voorstelling. Waarom breng je deze met dans en niet met woord?
“Eigenlijk is het simpel. We hebben toch allemaal een lichaam? Het onderwerp van dans belangt ons allemaal aan. Kijken naar een ander lichaam hoeft dus niet iets vreemd te zijn. Ik denk dat dans minder eenduidig is en meer ruimte laat voor een eigen interpretatie. Woorden hebben meer een gemeenschappelijke betekenis, terwijl mensen een meer persoonlijke relatie hebben met beweging. Soms is die ervaring intellectueel, dan weer emotioneel of sensorieel. Voor mij opent dans een grotere schaal aan mogelijkheden tot ervaren. Dans heeft het potentieel om heel toegankelijk en universeel te zijn. Het is wel nog een jonge kunstvorm, maar in België is dans zich prachtig aan het ontwikkelen.”
Je speelde The Lover op Theater Aan Zee voor een breed publiek. Hoe reageerden mensen daar?
“Ik was ontroerd om te zien hoeveel verschillende mensen naar mij kwamen om samen over mijn voorstelling te reflecteren of te delen wat het bij hen teweeg had gebracht. Daar gaat het voor mij net om: ik wil communiceren met het publiek. Als mensen niet komen kijken, dan bestaat mijn werk niet voor mij.”
meer Circuit X
