Ervaar je plankenkoorts vlak voor de première? En wat doe je eraan?

Andries Tunru: “Ik weet natuurlijk nog niet hoe ik me bij de première ga voelen, maar in de regel ben ik niet zo'n zenuwpees. Bij belangrijke optredens, zoals bij de finale van Cameretten, zorg ik in ieder geval dat ik optimaal voorbereid ben: dat ik voldoende heb ge-tryout en heb gerepeteerd, dat alle randzaken geregeld zijn, dat ik mijn tekst nog 'ns doorgenomen heb. En daarna is het 100% focus op contact maken met de zaal en mijn verhaal vertellen!”

Pieter Verelst: “Voor mij is een première hetzelfde als eender welke voorstelling. Natuurlijk hangt er extra spanning omdat er familie en vrienden in de zaal zitten en de voorstelling nog vers is. Plankenkoorts is veel gezegd. Het is al vaak gebeurd dat de technieker me één minuut voor de voorstelling kwijt was omdat de stres zich vaak uit in een stresskakje. Het beste wat je dan kan doen, is vertrouwen op je materiaal en jezelf spelplezier gunnen. Als je dat vindt, komt alles goed.” 

Eva van Manen: “Plankenkoorts… ja altijd. Ik ga sneller praten, maak meer grappen, ben scherper en bijdehanter dan normaal. Maar dat is alleen maar goed voor op een podium. Dus ik vraag mijn band juist om het érger te maken. Vlak voor aanvang vraag ik of ze even willen kijken welke belangrijke mensen er in de zaal zitten en of ze dat vlák voor ik oploop, tegen me willen zeggen.”

Heb je wel eens gedacht: ”Ik krijg de show niet af, ‘t gaat niet lukken?”
Andries Tunru: “Ik wil niet te dramatisch klinken, maar het is absoluut waar dat mijn complete zelfbeeld afhangt van hoe het vorige optreden ging. Dus als ik nieuwe dingen heb uitgeprobeerd die totaal niet aansloegen, dan wil ik in principe stoppen met leven, ja. Daarom heb ik voor mezelf de elf-uur-regel: ik mag tot de volgende ochtend elf uur balen dat het ruk ging, of euforisch zijn omdat het goed ging. Daarna is het weer business as usual en gewoon aan het werk. Dat helpt om in beide situaties mijn beentjes op de grond te houden.”

Pieter Verelst: “Zeker! Zelfs in aanloop naar een try-out overvalt me dat gevoel vaak. Dat zijn goeie momenten, want het verplicht je om er echt tegenaan te gaan! Tot diep in de nacht zit ik dan teksten te bestuderen of te schrijven. Als er echt niets komt, begin ik te improviseren. Dan probeer ik mezelf uit m’n cocon te trekken. Er is niets fijner dan naakt als een aap door m’n camper rond te springen. Als dat niets oplevert, ga ik stoïcijns de eendjes voederen en hoop ik dat er me wél iets te binnen schiet op het moment zelf. Meestal is dat ook wel zo.”

Eva van Manen: “O hou op! Ik zit nu te schrijven en dacht gisteravond nog: ‘Ik heb een writer’s block’. Maar dan hoor je het vanzelf wel, als de band veel langgerekte muzikale intermezzo's speelt... Gelukkig is de band heel goed hoor.”   

Wie wil je tijdens de première liever niet recht voor je op de eerste rij zien zitten?

Andries Tunru: “Mijn vader! Die snapt nog steeds niet helemáál wat ik nou doe. En, dat het soms misschien wel klinkt als een dialoog, maar dat het in principe alleen de bedoeling is dat ík praat. Hij heeft wel eens midden in een optreden, vanuit het publiek, geroepen: "Dat is waar, wat hij zegt! Hij is mijn zoon." Joe, bedankt, pa. Dus superleuk als hij er bij is, maar liefst een beetje verder naar achteren. 

Pieter Verelst: “Er hebben wel eens op de twee eerste rijen allemaal buitenlandse studenten gezeten die geen woord Nederlands of Engels verstonden. Zij waren daar om Nederlands te leren. Ze staarden me aan alsof ik een blauwe alien was. Gelukkig kwamen ze na een tijdje los en hebben ze hard gelachen. Een andere keer hebben ze op de eerste rij drie stoelen verwijderd en er een bank neergezet. Daar ging een kolossale dame zitten, pal in het midden op de eerste rij. Ze maakte een raar diep ademend geluid, alsof ze elk moment een astma-aanval kon krijgen. Ik was zo gefascineerd door dit fenomeen dat ik meerdere malen was afgeleid. Na de voorstelling vertelde ze me dat ze de voorstelling fantastisch vond en er echt van had genoten. Dus eigenlijk was het dat helemaal waard. Er is niets leuker dan een eerste rij vol mensen die er echt zin in hebben!”

Eva van Manen: “Ik wil op de première wel publiek recht voor me hebben en geen lege zaal. Verder  ben ik niet zo heel kieskeurig. Mannen, vrouwen, Hollands, niet-Hollands. Ik doe het eigenlijk met iedereen. Of, ik bedoel, voor iedereen.”