“De Braziliaanse dansgroep van Bruno Beltrao, Grupa de Rua, was al een dag aan het bouwen in de Douwe Egbertszaal en zou de avond van 12 maart de voorstelling ‘Inoah’ dansen. Na de persconferentie moest ik gaan vertellen dat het die avond niet ging gebeuren. Samen met het hoofd techniek moest ik dit op het toneel aan de dansers gaan melden. Terug op de werkplek ben ik gaan bellen met gezelschappen en impresariaten. Kunnen we de voorstellingen van de komende drie weken verplaatsen naar juni-juli? Aanvankelijk dachten we dat het maar drie weken ging duren. Dit bellen en verplaatsen kwam net in een periode waarin programmamakers van schouwburgen even adem kunnen halen: 1 maart is namelijk de deadline voor het programma van het seizoen erna. Het was ook dit jaar weer gelukt. Er stond een mooi programma voor 2020/2021 in de startblokken, met pareltjes uit binnen- en buitenland…

In de weken erna kwamen de vragen: Hoe lang gaat dit duren? Worden voorstellingen verplaatst naar volgend seizoen? Worden de geplande voorstellingen nog wel gemaakt? En hoe gaat het op financieel gebied? Voor de gezelschappen? Voor het publiek? In het theater worden voorstellingen namelijk pas na de speeldatum afgerekend met het gezelschap. Gelukkig waren dat zaken waar de directeur en de adjunct-directeur zich veelal mee bezighielden, in verschillende landelijke overleggen. Er is lang over gedaan om naar oplossingen te zoeken. Gelukkig zijn er voor wat betreft financiën en de gevolgen op korte termijn nu duidelijke richtlijnen. De gevolgen op lange termijn voor gezelschappen en impresariaten zijn nu nog niet te overzien.”

treinverkeersleider en luisterend oor

“Nu bel ik weer alle gezelschappen die gepland waren vanaf maart tot en met december. Met praktische vragen als: “Willen en kunnen jullie de voorstelling verplaatsen? Hoe gaat die eruit zien? Verandert de inhoud? Wat hebben jullie in gedachten qua zaalopstelling? Welke consequenties heeft dat voor de bouwtijd? Wat worden de financiële afspraken? Wat gaat een ticket dan kosten? Maar ik ben ook vaak een luisterend oor. En met de antwoorden ga ik samen met Saskia Tilanus (collega-programmeur) een immense puzzel leggen. Als klein meisje wilde ik treinverkeersleider worden: regelen dat de juiste trein op het goede moment op een bepaald perron staat. Achter zo’n groot bord. Eigenlijk is dat nu werkelijkheid geworden”, zegt ze lachend.

nieuwe concepten en actualiteit

“Ook intern is het puzzelen geblazen. Normaal gooi je een knikker in de organisatie en iedereen gaat ermee aan de slag. Een geoliede machine. Nu is alles anders. De komende tijd zoeken we uit wat er mogelijk is voor wat betreft de zaalopstellingen. Welke capaciteit heeft de zaal dan? Wat levert het op als we deze opstelling doen? Voor het gezelschap, voor het publiek en voor de schouwburg? Deze tijd biedt ook een kans om te werken met nieuwe concepten. Omdat we anders zo ver vooruit plannen is er minder ruimte om op de actualiteit in te spelen. Die is er nu wel. Als we niet programmeren en onze schouders er niet onder zetten, kunnen de makers hun ‘ding’ niet laten zien en hebben ze geen inkomsten. Die gedachte geeft me de kracht om die ingewikkelde puzzel te leggen en door te gaan.”