In 1980 kwam hij naar Utrecht om te gaan studeren aan de School voor Journalistiek. Daar maakte hij, onder begeleiding van de Utrechtse fotograaf Rob Huibers, kennis met de professionele fotografie. Dat smaakte naar meer.
“Na de School voor Journalistiek heb ik veel concertfoto’s gemaakt. Rond 1991 ben ik begonnen met nachtfotografie en daar heb ik me verder in gespecialiseerd. Met mijn nachtfoto’s heb ik geëxposeerd in binnen- en buitenland.”
Tijdens de stille avonden in de stad als gevolg van de lockdown kon Frans genieten van de mooie plaatjes die dat opleverde. In maart besloot hij zich te richten op reflecties, waarvan je op deze pagina een paar mooie voorbeelden ziet. “De donkere ruiten van de gesloten horeca werken goed als spiegels, dus ben ik op zoek gegaan naar de reflectie in die ruiten. De foto’s geven een beeld van de stille stad, in combinatie met het interieur van de zaak.”
“De avondklok was voor mij een belemmering, maar ook een uitdaging. Ik was op zoek naar een idee om de speciale sfeer van de coronacrisis en de avondklok vast te leggen. De verlaten straten had ik al eens gefotografeerd aan het begin van de lockdown, maar eigenlijk lijken die op foto’s die ik eerder ook al maakte, maar dan meestal na middernacht. Vandaar dat het idee ontstond van die reflecties.”
Frans maakt gebruik van een analoge spiegelreflexcamera, zijn foto’s krijgen dan ook geen digitale nabewerking. Wat je hier ziet zijn scans van de foto’s zoals ze zijn afgedrukt in zijn donkere kamer. Puur en authentiek. Kijk je er toch net even anders naar.
De avondklok is inmiddels al weer enige tijd afgeschaft, dus Frans kan weer midden in de nacht de straat op met zijn camera. Dus kom je een nachtfotograaf tegen, ergens in de stad, zwaai dan even. Grote kans dat het Frans is.
